“Er galoppeert een paard voorbij. Het is juni 2016 en ik denk niet lang na. Ik spring op dat paard en zeg mijn vaste baan op. Na jaren werkzaam te zijn geweest bij Stichting Wemos (2003-2016) op het werkvlak van (inter)nationaal gezondheidsbeleid is het tijd voor het ophalen van verse input. Ik kies voor de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht en het wordt een jaar vol nieuwe inzichten, het aanboren van compleet andere vaardigheden (oa. spelen, performatief onderzoek en ontwerpen) en het leren gedijen in het ‘niet-weten’. Lineair denken hoeft niet meer. Ik mag mezelf storten in rizomatisch onderzoek zonder hypothese. En: ‘maken en doen’ is een must.”

Bovenstaande paragraaf was de proloog van de Supportive Narrative (scriptie) die ik schreef in juni 2017 over de belangrijkste ontdekkingen die ik deed tijdens de Master Crossover Creativity aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht in het leerjaar 2016/17.  Ik las deze proloog maanden later opnieuw door toen ik zocht naar de Engelse samenvatting van mijn onderzoek. Die wil ik aan iemand toesturen. Los van de HKU docenten en beoordelaars die mijn scriptie lazen vorige zomer, weet vrijwel niemand wat ik zoal schreef in die afstudeerscriptie.   Dus bedacht ik: misschien is het aardig om af en toe een stukje eruit te posten op Linked-in en op mijn website. 

Vervolg tekst uit de Proloog: “In mijn loopbaan stel ik mezelf regelmatig de vraag of iets ook ‘anders’ (beter) kan? Ik houd van pionieren/vernieuwen en word mistroostig van saaie werkprocessen. Dit jaar daagde ik mezelf uit om nieuwsgierig te zijn, minder bekende disciplines (scenografie, filosofie en theater maken) te onderzoeken op hun bruikbaarheid. Ik ging op onderzoek vanuit de Kunsten, ontdekte daarin performatief en rizomatisch onderzoek en maakte tenslotte een crossover richting de Kunsten door mezelf op het snijvlak tussen disciplines te positioneren. Ik ontdekte dat ik graag als crossover scout te werk ga en kansen voor samenwerking en kruisbestuiving graag inkop. Tevens ontwierp ik een nieuwe dienst voor mezelf in de vorm van het AanZet traject.  

Mijn fascinatie als ik in september 2016 aan de HKU start gaat over: Waarom zijn veel gesprekken en professionele overleggen langdradig en niet inspirerend? Veel van wat er wordt besproken op de werkvloer voegt weinig nieuws toe en professionals worden er niet door ‘aangezet’. Kan dat anders? 

Kan het anders?

Via het boek ‘Tussen de regels van organisatiefilosoof Mieke Moor maakte ik kennis met het kunstwerk van Katharina Fritsch: Tischgesellschaft (voorkant). Het levensgrote werk toont 32 identieke mannen. Dit beeld staat voor mij metafoor voor conformeren aan conventies en ongeschreven regels en het toont een gebrek aan eigenheid van mensen op de werkvloer. Ik geloof dat iedere professional als onderdeel van het grotere geheel alleen optimaal kan bijdragen als hij/zij als ‘heel’ mens wordt bejegend. Dat betekent dat we als professionals niet alleen cognitief bijdragen, maar ook onze fysieke, emotionele en spirituele intelligentie inzetten op de werkvloer. Mijn onderzoek zoomt uiteindelijk in op de mogelijkheden om verbeeldingskracht in bijeenkomsten te benutten.

Regiseren & Vernieuwen

Ik ontdekte in dit studiejaar ook van alles over mezelf. Het belangrijkste is mijn natuurlijke reflex tot regisseren en vernieuwen. En een drang tot ongebruikelijke verbindingen leggen; bijvoorbeeld hoe werkt Kunst in een vergadersetting. Ook werd ik geconfronteerd met mijn gebrek aan tekenvaardigheden en de neiging om erg cerebraal en analytisch te praten en denken over zaken. Ook een ‘werk’ delen wat nog niet af, vind ik lastig. Terwijl ‘tonen’ en vroegtijdig ‘delen’ met anderen juist nuttig is om een onderzoeksproces verder te krijgen. En ik deed nog een andere hele belangrijke vondst: Het is juist niet door diep na te denken op een kantoorkamertje, maar via het ‘doen’ en ‘maken’ dat het ‘nieuwe’ zich manifesteert. Ik heb veel geleerd over kunst en over onderzoeken als kunstenaar en mezelf gestort in het ontwerpen. Ik ben gaan ‘maken’ en het benutten van het visuele ‘beeld’ nog meer gaan waarderen.

Het potentieel

Gelukkig zie ik in de foto van het Tischgesellschaft perspectief. Dat laatste symboliseert voor mij het potentieel dat professionals met de juiste stimulans bereidt zijn de verantwoordelijkheid te pakken en hun nek uit te steken. Ze moeten hooguit weer even worden ‘aangezet’ tot handelen. Het is de antropoloog Margaret Mead die mij daarbij inspireert met haar woorden: Never doubt that a small group of committed citizens can change the world, indeed it’s the only thing that ever has. Die quote reikt het perspectief aan dat je het niet in je eentje hoeft te doen en met een kleine groep veranderaars veel kunt bereiken. 

Er rent een paard langs. Ik spring erop. Het brengt me naar de Kamer van Koophandel om de kersverse dienst die ik dit studiejaar al ontwerpend heb onderzocht en ontwikkeld nu in een professionele ‘praktijk’ verder uit te bouwen; jippieeeee “

Anke, 

scriptie-tekst: Leusden, 20 juni 2017

Ps. Lees meer ‘Over Anke’ >>